A tak było na naszych warsztatach w Kamienicy Ta3 w pierwszy dzień wiosny :)
piątek, 22 marca 2024
Wernisaż wystawy BOYS - fotorelacja
Serdecznie dziękujemy wszystkim gościom, którzy wczoraj odwiedzili nas na wernisażu wystawy Magdaleny Wójcik BOYS oraz na towarzyszących mu warsztatach. Bardzo było miło Was gościć:)
piątek, 15 marca 2024
JA, TY - część wspólna / wernisaż wystawy BOYS Magdaleny Wójcik
Zapraszamy serdecznie 21 marca o godz. 18.00 na wernisaż prac malarskich Magdaleny Wójcik.
Artystka pokaże prace z cyklu BOYS.
Wystawa zorganizowana jest w ramach projektu Ja, TY - część wspólna finansowanego z budżetu Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy Dzielnicy Ochota.
niedziela, 26 listopada 2023
Warsaw City Meeting / Henryk Gostyński / AUTOPORTRETY "Dziennik intymy"
Serdecznie zapraszamy na kolejne wydarzenie projektu Warsaw City Meeting, którym jest wystawa Henryka Gostyńskiego "AUTOPORTRETY. Dziennik intymny".
Wernisaż wystawy 6 grudnia o 19.00 w Kamienicy Artystycznej Ta3
ul. Tarczyńska 3 / Warszawa Ochota
HENRYK GOSTYŃSKI / AUTOPORTRETY „Dziennik intymny”
Cykl autoportretów pokazywanych na wystawie to świadectwo analizy siebie degradującego się i jednocześnie zapis procesu odrodzenia się poprzez twórczość.
Henryk Gostyński w „Dzienniku intymnym” notuje własne stany emocjonalne niemal fizycznie doświadczając rozpadu w momencie dokonywania zniszczenia fotograficznych portretów. Nawracające destrukcyjne gesty, ciągłe kaleczenie własnego wizerunku przywodzi na myśl rzeczywiste zadawanie/rozpoznawanie/wyrażanie bólu. Artystyczny gest będący mocnym działaniem sensualnym dotyczy nie tyle fotograficznego autoportretu, co substytutu samego siebie, swojej cielesności.
Materią artystycznego działania jest tu autoportret postrzegany jako figura portretu umysłu i jednocześnie autoanaliza będąca bolesną chęcią dotarcia do sedna siebie. Symboliczne rozbicie czaszki, zaglądanie do jej wnętrza to sposób mapowania natrętnego dziania się, przeżywanych fobii, manii, zapętlenia w sytuacji bez wyjścia, bycia w matni. Jest to w jakimś sensie materialny zapis stanu samotnego, odseparowanego przez ból i chorobę umysłu, a jednocześnie desperacka próba wyjścia poza własne ograniczenia poprzez zbudowanie z tych samych lęków i organicznej, cielesnej materii obiektu artystycznego.
Artysta zapisując siebie jednocześnie dystansuje się do stworzonego dzieła, ogląda go z zewnątrz i może poprzez sztukę odbudować siebie. Destrukcja prowadzi do ponownego zbudowania na gruzach. Sztuka jako jedyne, co warto zatrzymać, staje się świadectwem człowieczeństwa. Jest nadzieją na zmartwychwstanie, ale nie nadzieją na zupełne dokończenie dzieła. Wszystko, co stworzone, pozostaje w swej cząstkowej formie jedynie fragmentem wszechświata. Artyście towarzyszy sceptycyzm na temat możności skończenia dzieła. To zawsze nieskończone, ocierające się o boskość, ale i rozpad trwanie doskonałe w swej niedokończoności i potencji zmiany. Mimo dokonanego odrodzenia poczucie bycia częścią, niedookreśleniem, rozpadem towarzyszy twórcy już zawsze. Dokonana wiwisekcja to sposób na to, by dzięki umysłowi zracjonalizować ludzkie trwanie, ale zawsze w akceptacji niedoskonałości i w pokorze przed nią.
Henryk Gostyński w „Dzienniku intymnym” notuje własne stany emocjonalne niemal fizycznie doświadczając rozpadu w momencie dokonywania zniszczenia fotograficznych portretów. Nawracające destrukcyjne gesty, ciągłe kaleczenie własnego wizerunku przywodzi na myśl rzeczywiste zadawanie/rozpoznawanie/wyrażanie bólu. Artystyczny gest będący mocnym działaniem sensualnym dotyczy nie tyle fotograficznego autoportretu, co substytutu samego siebie, swojej cielesności.
Materią artystycznego działania jest tu autoportret postrzegany jako figura portretu umysłu i jednocześnie autoanaliza będąca bolesną chęcią dotarcia do sedna siebie. Symboliczne rozbicie czaszki, zaglądanie do jej wnętrza to sposób mapowania natrętnego dziania się, przeżywanych fobii, manii, zapętlenia w sytuacji bez wyjścia, bycia w matni. Jest to w jakimś sensie materialny zapis stanu samotnego, odseparowanego przez ból i chorobę umysłu, a jednocześnie desperacka próba wyjścia poza własne ograniczenia poprzez zbudowanie z tych samych lęków i organicznej, cielesnej materii obiektu artystycznego.
Artysta zapisując siebie jednocześnie dystansuje się do stworzonego dzieła, ogląda go z zewnątrz i może poprzez sztukę odbudować siebie. Destrukcja prowadzi do ponownego zbudowania na gruzach. Sztuka jako jedyne, co warto zatrzymać, staje się świadectwem człowieczeństwa. Jest nadzieją na zmartwychwstanie, ale nie nadzieją na zupełne dokończenie dzieła. Wszystko, co stworzone, pozostaje w swej cząstkowej formie jedynie fragmentem wszechświata. Artyście towarzyszy sceptycyzm na temat możności skończenia dzieła. To zawsze nieskończone, ocierające się o boskość, ale i rozpad trwanie doskonałe w swej niedokończoności i potencji zmiany. Mimo dokonanego odrodzenia poczucie bycia częścią, niedookreśleniem, rozpadem towarzyszy twórcy już zawsze. Dokonana wiwisekcja to sposób na to, by dzięki umysłowi zracjonalizować ludzkie trwanie, ale zawsze w akceptacji niedoskonałości i w pokorze przed nią.
Maria Piątek
wtorek, 14 listopada 2023
Warsaw City Meeting / Henryk Gostyński / AUTOPORTRETY "Dziennik intymny"
Zapraszamy serdecznie na kolejną odsłonę projektu Warsaw City Meeting czyli wystawę "Miejska partyzantka" Zbigniewa Sikory.
Miejska partyzantka
Zbigniew Sikora
Otwarcie wystawy we wtorek 21 listopada 2023 o godz. 13.30
Galeria Ta3 / Kamienica Artystyczna Ta3
ul. Tarczyńska 3 / Warszawa / Ochota
Prace Zbigniewa Sikory nawiązują do miejskiej tkanki przenikanej przez licznie obecne, choć niedostrzegalne dla nas struktury fal internetowych, sieci komputerowej, kamer i elektronicznych urządzeń. Artysta tworzy rodzaj map otaczających nas miejskich przestrzeni pokazując nakładające się na siebie elektroniczne warstwy. Poprzez swoje prace uświadamia nam, że świat wokół nas nie należy tylko do nas, że zagarniają go wszechobecne byty sztucznej inteligencji, mediów, technologii.
Techniką malarską, po którą sięga, jest użycie szablonu dobrze oddające kształty technologicznych materiałów i sprzętu, a jednocześnie umożliwiające pokazanie zawiłych labiryntów wzajemnie nakładających się precyzyjnych kształtów tworzących specyficzne labirynty sieci. Opisuje w ten sposób swoistą miejską partyzantkę elektronicznego świata zawłaszczającego swą obecnością strefy naszego życia.
Subskrybuj:
Posty (Atom)